Pijn is een slechte raadgever, maar laat je er niet altijd door leiden. Wees eigenwijs en zorg heel goed voor jezelf!

Mijn verhaal

Dit is mijn verhaal. Het betekent niet dat je dezelfde resultaten boekt of zal boeken met Pilates . Elk lichaam is uniek en reageert op eigen wijze. Er kunnen op grond van mijn ervaring dan ook geen rechten worden ontleend. Pilates is geen therapie, maar een geniale bewegingsmethode. Joseph Pilates noemde zijn methode The Art of Contrology en dat is het ook. Je krijgt de controle terug over je lijf en geest. Uit mijn verhaal blijkt dat Pilates heilzaam kan werken en therapeutisch kan werken. Ik ben geen therapeut, maar een Pilates instructeur.

Pijn is een slechte raadgever

Ja, je moet altijd naar pijn luisteren, maar soms is pijn een slechte raadgever. Pijn kost veel energie en zorgt dat je wilt gaan zitten en/of liggen. Het zorgt ervoor dat je  minder gaat bewegen, want het doet immers zo’n pijn. En pijn maakt je doodmoe. Pijnklachten nemen de regie over het lichaam. Het lijf past zich direct aan en de houding gaat veranderen; zeker bij chronische klachten. Spieren verkrampen en verkorten en er ontstaan dikwijls houdingsproblemen. En geloof me, dat gaat razendsnel. Binnen een week is er al een nieuwe gewoonte ontstaan. Die verkeerde lichaamshouding zorgt weer voor nieuwe klachten als stijfheid en pijntjes.

Ik had veel ellende kunnen voorkomen

Ik heb 40 jaar rugpijn gehad; als jong meisje van 15 jaar begon het al. Het maakte me wanhopig en ik bezocht de ene therapeut en specialist na de andere. De boodschap luidde vaak:” Tja, u zult er mee moeten leren leven. Pijnstillers en bewegen, dat is het enige dat helpt.” Had ik toen maar geweten wat ik nu weet, want ik had dan veel ellende kunnen voorkomen of verhelpen.

Op mijn 30ste stierf ik het af van de pijn; ik kon nauwelijks gedurende 5 minuten staan en lopen ging moeizaam. Een wandelstok met een zadel ondersteunde me tijdens wandelingen….

De vernieling in

Al sinds mijn jeugd had ik rugpijn, maar ik probeerde het zoveel mogelijk te negeren. Ik vond bewegen fijn om te doen, maar dikwijls moest ik stoppen vanwege blessures. Als jonge vrouw van 25 jaar begon ik met hardlopen. Ik vond het geweldig! Als een vogeltje zo vrij, met de neus in de wind, genietend van de natuur. Ik had mijn sport gevonden! Na een half jaar liep ik de halve marathon tijdens de City Pier City loop in Den Haag; apetrots was ik! In circa 2 jaar liep ik 5 halve marathons en regelmatig wedstrijdjes van 10 km. Maar alras kwamen fysieke klachten. Pijn in mijn heupen en rug, peesklachten, shin splints, knieblessures, enzovoorts. Uiteindelijk liep ik meer bij de fysiotherapeut dan hard. Met ingetapte schenen en superdure schoenen met op maat gemaakte zooltjes beet ik me door de kilometers heen. Aan mijn doorzettingsvermogen en wil mankeert niets. Ik liep letterlijk bijna kreupel door de pijn heen met bebloede voeten. Op dat moment trainde ik bij een atletiekvereniging en was omringd fanatieke lopers. Ik luisterde naar de verkeerde adviezen en ik was te jong om me te realiseren dat het lijf niet voor niets signalen af geeft. Ik dacht dat ik sterk was, maar ik liep puur op wilskracht en passie.
Achteraf was het duidelijk dat ik veel te weinig opbouw voor mijn lijf in mijn training had gehad, dat ik niet goed was begeleid en ik toen gewoon niet zo sterk was als ik nu ben. Na die 2 jaar had ik veel pijn en blessures.

Ik moest het hardlopen opgeven….

Een manueel therapeut dacht aan heupdysplasie en de huisarts dacht aan reuma. Röntgenfoto’s wezen uit dat ik slijtage klachten had en een lichte vorm van discopathie. “Zo jong al slijtage?”, dacht ik toen. “Dat is toch vreemd? Ik ben nog maar 25 jaar!”
Tot mijn grote frustratie moest ik uiteindelijk het hardlopen opgeven. Mijn hardloopschoenen met de perfect op maat gemaakte zooltjes gooide ik gefrustreerd in de vuilnisbak. Mijn droom om een mooie halve marathontijd neer te zetten, was aan gruzelementen en een strak en sterk lichaam was al helemaal niet meer aan de orde. Een hele tijd deed ik niets meer. Ik heb aanleg om dik te worden, dus ik kwam kilo’s aan. Tja, ik moest weer aan de bak, maar wat zou nou een substituut voor hardlopen kunnen zijn? Ik wilde iets pittigs en uitdagends. In een sportschool saaie herhalende reps in een circuitje op de toestellen? Gewichtheffen? Aikido? Allemaal geprobeerd, maar het boeide me niet. Ik koos voor intense aerobic lessen en steplessen. Dat vond ik leuk! Eerst sportte ik 1 uur en al snel deed ik 2 tot 3 uur achter elkaar. Veel meer smaken dan aerobics en BBB hadden we toen niet; tegenwoordig is er veel meer keus. Een paar keer per week deed ik fanatiek mee; ik had mijn vervanging voor het hardlopen gevonden. Echter, ik werd conditioneel wel fit, maar ik was fysiek nog steeds niet echt sterk. Dat voelde ik, want de rugpijn bleef mij voortdurend hinderen. Na elke aerobic sessie had ik veel pijn en ik werd stijver en stijver. Uit bed komen was een crime!

Een wandelstok met een zadel

Op mijn 29ste beviel ik van mijn dochter en daarna verergerden mijn rugklachten in een rap tempo.  Mijn bevalling duurde 3 dagen en er waren veel complicaties. Op mijn 30ste stierf ik het af van de pijn; ik kon nauwelijks gedurende 5 minuten staan en lopen ging moeizaam. Een wandelstok met een zadel ondersteunde me tijdens wandelingen met mijn dochter en toenmalige man. Ik was de wanhoop nabij. Mijn toekomst zag er somber uit.

U zult er mee moeten leren leven

Mijn oudste broer had de ziekte van Bechterew en herkende mijn klachten. (Helaas is hij veel te vroeg overleden op 56-jarige leeftijd). Hij adviseerde mij toen om me te laten checken of ik ook drager was van het HLA-B27 kenmerk in mijn bloed. Het onderzoek wees uit dat ik het had. Ik ging de molen in en na vele foto’s en onderzoeken werd geconstateerd dat ik leed aan Seronegatieve Spondylarthropatie en Scoliose. Kenmerken zijn ontstekingen bij het SI-gewricht, discopathie, darmproblemen, rugpijn, oogproblemen en ga zo nog maar een poosje door. Het plaatje klopte precies. Wat nu?  Het advies was:” Tja, u zult er mee moeten leren leven. Pijnstillers en bewegen, dat is het enige wat helpt.” Tja, bewegen deed ik genoeg, maar het maakte alles alleen maar erger! 

Dik, stijf en ongelukkig

Tussen mijn 30ste en 40ste ging ik zo goed en zo kwaad als het ging door met aerobics en steps. Bewegen was immers het motto. De aerobicslerares op het podium deed de oefeningen voor op haar podium met vele herhalingen, maar ze corrigeerde niemand. Ik en vele anderen haalden het duidelijk uit de rug. Iedereen probeerde de jonge dame op het podium, die overduidelijk geen fysieke klachten leek te hebben, na te doen en kreeg een stijve nek van het kijken naar haar. Naar een ander kijken zorgt er niet voor dat je de beweging van binnenuit, gecontroleerd en geconcentreerd uitvoert. Op mijn 4oste stopte ik radicaal met sporten; ik lag in scheiding na 20 jaar huwelijk. De scheiding brak mijn hart en levenslust voor een hele tijd, dus ook mijn power om te blijven trainen. Jarenlang deed ik niets anders dan fulltime hard werken als docente op het MBO. In mijn eentje zorgde ik voor mijn dochter en ik probeerde mijn lijf niet te voelen. Onmogelijk natuurlijk, want de pijn was er altijd. Ik werd dik, stijf en was ongelukkig. Toen las ik een artikel over Pilates…..

Ik was meteen hooked!

Op een dag in het jaar 2002 las ik een artikel in de krant over Pilates. Madonna had mijn nieuwsgierigheid over die methode al eerder gewekt, dus mijn aandacht werd meteen getrokken. Madonna is nog steeds een fanatiek Pilates- en Yogabeoefenaar. In mijn buurt was geen Pilates Studio, maar er was wel een in Scheveningen (Den Haag). In heel Nederland was er nauwelijks nog belangstelling voor Pilates. Het sprak mij meteen aan en ik dacht: “Ik ben een alleenstaande hardwerkende moeder met veel pijn, maar ik verdien het om mij goed te voelen.” Het was moeilijk om de lessen te bekostigen, maar ik nam radicale beslissingen om ervoor te zorgen dat ik ze kon betalen. Een paar voorbeelden; alle abonnementen gingen de deur uit, ik kocht geen nieuwe kleren en schoenen, ik verkocht spullen die ik niet meer gebruikte, ging niet op vakantie, maakte mijn eigen crèmes i.p.v. dure crèmes te kopen enzovoort. Een jaar lang volgde ik 1-op-1 sessies en duets op apparatuur in de studio van Marjorie Oron in Scheveningen.  Ik vond het in een woord vanaf de allereerste les: fantastisch! Alle vezels in mijn lijf stonden “AAN”, ik voelde me lang en energiek en ik voelde me geweldig. En wat me erg verbaasde: het was zwaar! Het was een échte workout! YEAH!

Mijn besluit stond vast

Het zaadje was geplant. Dit wilde ik wel altijd! Voor de rest van mijn leven! Minstens 5 keer per week Pilates. Mijn dorst naar Pilates kennis was en is enorm. Oké, ik had geen balletlijf, maar dat had Joseph Pilates ook niet (die het overigens maar niets vond dat de balletwereld Pilates “overnam”), maar ik heb een sterke wil, een groot verlangen naar een gezond, sterk en soepel lichaam. Ik wist het; Pilates maak me gelukkig, gezond en fit! Van een van de trainers bij Marjorie – Stephanny Turton Kat – kocht ik een opvouwbare Reformer en ik deed zo goed en zo kwaad als het ging de Reformer oefeningen thuis. Mijn plan was om een paar keer per maand een privé-sessie  te boeken in de studio en dan 4 keer per week een training op mijn eigen Mini-Reformer te doen. (Het apparaat heette “The Performer”).
Het was een onnozele gedachte dat ik “het wel zelf kon doen”. Natuurlijk was het niet de real deal en zodra ik op het toestel ging liggen, wist ik dat ik het niet deed zoals in de studio. Ik voelde me ook lang niet zo goed na mijn eigen thuistraining. Na 3 maanden wist ik dat mijn eigen training het niet haalde bij de sessies in de studio. Ik kon niet dezelfde “jus” halen uit de oefeningen, omdat ik niet werd gecorrigeerd en begeleid. Iedereen die serieus Pilates wil beoefenen heeft gewoon een trainer nodig.
Daarnaast, hoe haalde ik het in mijn hoofd te denken dat ik door de trainingen exact wist welke oefeningen ik op welke manier en hoe vaak en met welke springs moest doen.  De Performer ging de deur weer uit! Mijn besluit stond vast: ik ging een Pilates opleiding volgen en sparen voor echte Pilates apparaten.

PeakPilates

In Limburg was toentertijd een Pilates studio die werd gerund door Ernie Prevoo; zij verzorgde de Peak Pilates opleidingen (inmiddels worden deze door Helga Stekelenburg verzorgd in Rotterdam). Ernie zorgde ervoor dat mijn vlam voor Pilates nog meer ging branden. De opleiding volgens het Peak Pilates System heeft een modulair systeem. Het is een intense opleiding met naast de opleidingsdagen veel studie-uren voor eigen training, observatie en lesgeven. Mijn pad was zwaar, ik werkte fulltime als MBO-docente en ik zat tussen de fitnessinstructeurs en balletdansers,. Toch behaalde ik het certificaat (PPS1) op mijn 50ste en volgde een jaar daarna het volgende deel (PPS2). Op mijn 6oste volg ik deel 3, PPC 3.
Ernie stimuleerde mij om professioneel les te gaan geven, maar ik was dat helemaal niet van plan. Ik had immers een vaste baan in het onderwijs. Naast mijn werk als docente, reed ik elke maand naar het zuiden voor de training en trainde ik een paar keer per week in mijn kamertje met de Total Workout System. Met mijn spaarcentjes en met de steun van mijn huidige man had ik het échte toestel kunnen aanschaffen. Ik trainde elke dag op mijn mooie Reformer met Towerdeel en spaarde verder voor de Ladder Barrel, de Chair, de Spine Corrector, de Small Barrels , de Pedi-Pole en alles wat ik nog op mijn wensenlijst had. Mijn lijf werd steeds sterker en soepeler en ik ging geloven in de mogelijkheid om mijn aandoeningen onder controle te krijgen.

Zaadje geplant

Toch had Ernie een zaadje geplant en na een poos dacht ik: “Waarom zou ik anderen niet doorgeven wat mij zo goed helpt?”. Eerst begon ik met 1 avond lesgeven.  Toen 2, toen 3 en na een poos kreeg ik steeds meer klanten via mondreclame en mijn website. Na een poos durfde ik het aan; ik nam ontslag op school voor een paar dagen per week. Het aantal klanten groeide enorm en in 2011 nam ik volledig ontslag. Midden in de crisis. Geen dag heb ik spijt gehad! Wat is er mooier dan anderen de rijkdom te geven wat werkelijk helpt?

Ik heb geen rugpijn meer!

Inmiddels zijn we al weer vele jaren verder en heb ik mijn klachten inderdaad onder controle. Ik ben erg sterk geworden en elke keer blijk ik meer uitdagingen aan te kunnen.  Ik heb geen rugpijn meer! Wat ik nu kan, kon ik niet op mijn 25ste! Ondertussen is mijn mindset geheel veranderd. Geen vrees meer om pijn de hoofdrol te laten spelen. Geen angst meer voor een rolstoel of rollator. Op mijn 65ste zal ik oefeningen doen die ik nu nog niet kan, op mijn 70ste doe ik oefeningen die nu voor mij  nog ondoenlijk zijn en op mijn 75ste voel ik me vast nog meer een acrobate! Op mijn 80ste kan ik lachend de oefeningen doen die ik nu denk nooit te kunnen “nailen”! Nog niet lang geleden was het normaal dat je rond je 60ste al flink gekrompen en stijf zou zijn, dat je steeds minder kan en afhankelijker van anderen zou worden. Niets is minder waar! Ik groei letterlijk en trappel van ongeduld om nog meer onmogelijkheden af te vinken. In mijn studio is het een speeltuin van plezier, want iedere keer word je jonger! Ik kan veel meer dan toen ik 30 was!

Kies voor de beste kwaliteit en optimaal resultaat!

Ik ben erg gelukkig dat ik Pilates heb gevonden en vooral ook de leraren die mij hebben laten kennismaken met deze methode, die mij hebben begeleid en/of nog begeleiden en vooral diegene die me nu tot grote hoogten lift. Pilates is voor mij en vele anderen een wondermiddel, maar geen enkel succes komt zonder inspanning. Je moet er wel wat voor doen!
Wat belangrijk is; ga op zoek naar een goede instructeur. Kom je ergens waar de trainer zelf alle oefeningen mee doet, dan weet je dat dat hij/zij niet voortdurend met jou en jouw lichaam bezig is. Een trainer corrigeert altijd. Lig je met meer dan 15 mensen in een zaal en krijg je geen persoonlijke aanwijzingen? Dan is de kans groot dat je niet profiteert van deze geniale methode. Sterker nog, de kans bestaat dat je er pijn in je rug van krijgt! Een goede trainer zorgt ervoor dat je direct resultaat voelt. Kies voor de beste kwaliteit en optimaal resultaat!

©Marjolein van Sonsbeek